POChP, czyli Przewlekła Obturacyjna Choroba Płuc, to jedna z najpoważniejszych chorób ogólnoustrojowych. Pierwsze objawy POChP mogą być jednak stosunkowo łagodne i niespecyficzne, przez co wielu chorych je lekceważy i zgłasza się do lekarza już na późnym etapie zaawansowania schorzenia. Kto najczęściej choruje na POChP? Jakie sygnały mogą budzić podejrzenie tej choroby? Gdzie szukać pomocy? Wszystko wyjaśniamy w naszym artykule.
Dlaczego tak trudno rozpoznać POChP?
POChP to choroba stosunkowo trudna do zdiagnozowania, nawet dla lekarzy. Wszystko przez to, że objawy POChP często są tożsame z tymi, jakie towarzyszą wielu innym chorobom, włącznie z infekcjami dróg oddechowych, nowotworem płuc czy niewydolnością serca.
Mało tego: choroba potrafi przez długi czas rozwijać się zupełnie bezobjawowo, ewentualnie dając tylko skąpe objawy, które wiele osób po prostu bagatelizuje, zrzucając je na karb np. alergii wziewnej.
Stąd ważne jest, aby osoby z grup ryzyka Przewlekłej Obturacyjnej Choroby Płuc, dobrze wiedziały, na co powinny zwracać baczną uwagę i nie zwlekały z wizytą u lekarza, gdy zaobserwują u siebie pierwsze objawy POChP.
Kto choruje na POChP?
POChP to choroba globalna, występująca na całym świecie. Szacuje się, że choruje na nią około 380 milionów ludzi, z czego tylko w Polsce jest to około 2 milionów osób. WHO prognozuje, że do 2030 roku Przewlekła Obturacyjna Choroba Płuc będzie trzecią najczęstszą przyczyną umieralności, a liczba zgonów może wzrosnąć nawet o ponad 30%.
Na POChP częściej chorują mężczyźni, w głównej mierze w podeszłym wieku. W grupie ryzyka znajdują się jednak także osoby po 40. roku życia, które:
- Używają wyrobów tytoniowych;
- Są lub były narażone na bierne palenie;
- Żyją w regionie o niskiej jakości powietrza;
- Mają kontakt ze szkodliwymi czynnikami, jak pyły i gazy, w swoim środowisku pracy – można tutaj wymienić m.in. górników, hutników, metalurgów, rolników, pracowników budowlanych, operatorów maszyn, sprzątaczki, fryzjerów czy kosmetyczki.
Te objawy muszą zaniepokoić
Każdy, kto znajduje się w grupie ryzyka POChP, powinien zwracać baczną uwagę na pierwsze objawy tej choroby i nie przechodzić nad nimi do porządku dziennego. Charakterystyczne dla Przewlekłej Obturacyjnej Choroby Płuc są:
- Przewlekły kaszel– może pojawiać się rano i wieczorem oraz utrzymywać w ciągu dnia. Nie ma charakteru napadowego, co odróżnia go od kaszlu astmatycznego, jednak może się nasilać pod wpływem czynników drażniących, takich jak dym tytoniowy, kurz, zanieczyszczenie powietrza etc.
- Narastająca duszność– duszność to bardzo niepokojący objaw, zwłaszcza jeśli pojawia się w fazie spoczynkowej, mogący wskazywać nie tylko na POChP, ale też m.in. na niewydolność serca.
- Odkrztuszanie plwociny– czyli gęstej wydzieliny z płuc, czasem o ropnym charakterze. Sygnałem alarmowym jest natomiast krwioplucie, mogące być objawem m.in. nowotworu płuc.
- Obniżona tolerancja wysiłku– czyli męczliwość, wolna regeneracja po wysiłku, zadyszka podczas spaceru czy wykonywania prostych czynności, jak sprzątanie, mycie się, ścielenie łóżka etc.
Podkreślamy, że objawy te nie muszą występować jednocześnie i mogą mieć różny stopień nasilenia.
Ważne:
Istnieje szereg innych objawów mogących wskazywać na POChP, jak m.in. utrata masy ciała, nasilenie się kaszlu czy coraz bardziej narastająca duszność.
Więcej o objawach POChP można przeczytać na stronie internetowej https://oddychajmy.pl/objawy-pochp/.
Jak zareagować na objawy POChP?
Pierwsze kroki zawsze kierujemy do lekarza rodzinnego, który na podstawie zgłoszonych objawów i podstawowego badania osłuchowego podejmie decyzję o ewentualnym skierowaniu pacjenta do poradni pulmonologicznej.
Diagnostyka POChP wymaga przeprowadzenia szeregu badań, na czele ze spirometrią, co ma na celu różnicowanie tej i innych chorób, które mogą dawać podobne objawy.
Na koniec dodajmy, że choć POChP nie można wyleczyć (choroba powoduje nieodwracalne zmiany w drogach oddechowych), to jednocześnie poddaje się ona zarówno leczeniu, jak i profilaktyce. Wdrożona terapia ma na celu złagodzenie nasilenia objawów i danie choremu szansy na zachowanie relatywnie dobrego komfortu życia oraz uniknięcie inwalidztwa.
